Dün eve çıkmak için apartmanın asansörüne bindim. asansör, bidiğiniz içinde ayna olan türden bir asansördü. (bu arada asansör içindeki aynalardan oldum olası tırsmışımdır, her zaman sanki arkasında bir kamera varmış ve birileri evinden girip çıkanların ayna karşısındaki hallerini izliyormuş gibi gelir, neyse konumuz bu değil) tüm fobilerimden sıyrılıp aynaya yaklaştım ve suratıma baktım.
ve dank etti..
yaşlanmışım, evet o an, tam olarak o an anladım yaşlandığımı. suratımı inceledim ve o kadar yabancılaştım ki, aynadan bana bakan başka biriydi sanki.
sizde de böyle mi oldu bilmiyorum, insan yaşlandığını bir an da mı anlıyor acaba.
eve girdiğimde eski fotoğraflarıma baktım, 3-4 yıl önceki nişan fotoğraflarıma mesela ya da askerden önceki tatil fotoğraflarıma, ulan resmen bir çocuk vardı karşımda, inanamadım. insan her gün her gün kendini gördüğü için anlayamıyor belki de, birden dank ediveriyor işte.
ulan resmen çocukların gelip amca diyeceği yaşa gelmişim, abilik dönemi bitti , bu gidişle yakında baba olursam şaşırmamak lazım
yaşlandım
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder