yer: Ananemin evi / Aydın / Germencik
ilkokula gidiyorum, annem çalıştığı için, okul sonrasında ananemde kalıyorum, annem iş çıkışı beni alıyor eve gidiyoruz. Böyle olan son yıllarım belki de, bir daha ki sene elime bir anahtar tutuşturuyorlar ve ben her okul sonrası eve gidip annem ve babamın gelmesini evde bekliyorum.
okul bitmiş yine, allahtan örtmen (öğretmen değil örtmen) z ödev vermiş bugün, hemen bitiriyorum, artık içim rahat bu akşam vicdanım sızlamadan televizyon izleyebileceğim allahım,
ananemin evi 2 katlı, annem gelmeden önce diyorum, bir keşif turuna çıkayım, üst kata çıkıp artık kullanılmayan bir odaya dalıyorum, odada bir dolap var içini açıyorum, dolapta bir kutu, onu da açıp karıştırmaya başlıyorum.
allahım, sanki bir ajanım ve bana verilen gizli görevi yerine getiriyorum, kutudan mektuplar çıkyor 3-4 tane mektup, mektubu açıyorum ve anlıyorum ki zamanında annemin arkadaşlarıyla yazıştığı mektuplar bunlar.
büyük bir heyecanla açıyorum mektupları, öncelikle zarf dikkatimi çekiyor, zarfın iç tarafları ve mektubun yazıldığı kağıdın yanları, o dönemin meşhur film ya da şarkı isimleri ile donatılmış, arım balım peteğim, senede bir gün vb. yazılar değişik renkte kalemlerle bir potpori oluşturmuş.
mektuplaşmalar, annemle bir kız arkadaşı arasında geçiyor, daha önce aynı okuldalarmış ama kız başka bir okula gidince aralarında mektuplaşmalar başlamış.
o kadar saf ve güzel yazılmış mektuplar ki, bugün hala hatırlıyorum, yeni okulunu sevmiş ama onsuz çok mutsuzmuş, keşke annem de yanında olsaymış, eskisi gibi beraber dolaşabilselermiş,
sanırım her kadının hayatının bir döneminde, ikizi gibi dolaştığı bir kız arkadaşı oluyor, erkeklerde böyle değil bu, ama tanıdığım her kadının hayatında böyle bir arkadaşı olmuş, herhalde o kız da annemin "ikizi"ydi.
yazı karakterleri, y'lerin çengelleri dikkatimi çekiyor, acaba ben de böyle yazabilir miyim bir gün diye düşündüğümü hatırlarım. tüm mektupları okuyorum, aşağıdan ananem bağırıyor "oğlum nerdesin" diye. mektupları bir ajan misali hiç elenmemiş gibi kıvırıp yerlerine bırakıyorum.
nasılsa aklıma geliverdi geçen gün, ne güzel günlermiş onlar, saf, temiz, arı balım peteğim günlermiş, turuncu günlermiş,
bir dahaki gidişimde, ananemin evinin o üst katına çıkıp tekrar bulacağım o mektupları, ve kendi kitaplığımın en güzel yerinde saklıyacağım, ileride, ne kadar güzel günler, saf duygular yaşanırmış görmek için.
şimdi facebook ta tarla ekip biçenleri görüyorum, üzülüyorum..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder