hepimizde anne babamızdan onaylanma dürtüsü var, yaşın kaç olursa olsun, ne yaparsan ne kadar kazanırsan kazan, içimizde bir yerlerde benim oğlum şunu yaptı, benim oğlum şöyle iydir, bunu becerir cümlelerini duymak istiyoruz.
geçmişe dönüp baktığımda en gurur duyduğum şeyler, ailemin benimle gurur duyduğunu anladığım zamanlar olmuş, hayatımı onları mutlu etmek gururlandırmak için yaşamışım sanki. ters taraftan baktığında bir babanın da en mutlu olduğu an çocuğunun bir şeyler başardığını gördüğü zamanlar değil mi zaten
ortaokuldayım, yeni yeni terliyor bıyıklarım, kızlara karşı farklı şeyler hissetmeye başlamışım, sesim kalınlaşmış suratımda sivilceler, hayatımın en güdik zamanlarını geçiriyorum. her hafta sonu dedemlere gidiyoruz, bağarasına, bağarası yolu sıkıcı, tarlaların arasından tozu dumana katıyoruz, o zamanların gözdesi brodway var altımızda, her zamanki gibi öndeyim yine, co-pilot olarak bizimkilerin hiç sevmediği ama benim kedimdem geçerek dinlediğim kasetleri sıralıyorum ardı ardına, elimde hayali bir gitar asi çocuk rollerindeyim ama bir taraftan da kemer takılmış önlemimi almışım.
peder bey, sağa çekiyor arabayı, noluyo lan niye duruyoruz derken iniyor arabadan, kapımı açıyor "hadi geç bakalım, görelim nasıl süreceksin arabayı" diyor. allahım nasıl bir heyecan o, düşündüğümde bile heyecanlandım lan. şimdiki gibi otomatik vites yok tabii, ben ayağımı debriyaja mı gaza mı koyayım derken her seferinde stop ettiriyorum arabayı, kaldırdıktan sonra o kadar yavaş sürüyorum ki herkes solluyor beni, bir yandan heyecanlıyım, stres var, gözüne girmeliyim babamın, babam stresli, yıların öğretmeni ilk kez bir şey öğretirken bu kadar sinirleniyor belki de beceremiyorum, arabayı kaydırıyorum, yanlış vitese takıyorum ite kaka gidiyorum dedemlere.
araba ağlatan ergen (temsili)
Artık dedemlere gideceğimiz her yolculuk yeni bir heyecan benim için, yola çıkar çıkmaz o sihirli anın gelmesini bekliyorum, babam sağa çekecek ve bana verecek direksiyonu, her seferinde arabayı yanlışlıkla durdurma sayım azalıyor, hatta bazen traktör solladığım bile oluyor.
yine arabayı kullanarak eve döndüğümüz bir gün, pastanedeki arkadaşına "benim oğlan getirdi arabayı, kurtardı kendini artık, aferim lan"
işte o anda hayatım yeni bir yöne giriyor, babamın onayının ne kadar güzel, ne kadar önemli ve ne kadar çekici geldiğini görüyorum, hayatım boyunca hep gurur duysun diye çalışyorum çabalıyorum.
benimle gurur duyuyor biliyorum, çok söylemese de ben onun kendini kurtamış oğluyum, beni yetiştirdiği için mutlu,
Not: son zamanlar niye bu kadar aile muhabbeti yapıyorum bilmem, yaşlandığımın belirtileri olabilir mi bunlar?
e hadi o zaman
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder