telefon şivesi üzerine

yaklaşık 9 yıl olmuş istanbul'a geleli, üniversite muhabetine aydın'dan çıkıp istanbulun yolunu tuttuk, üniversiteyi kazanan her lise son öğrencisi gibi kafamda binlerce soru esenlerde indiğimde bir daha bu memleketten ayrılmayacağımı biliyordum ama evlenip kadıköy'e yerleşeceğimi bilmiyordum daha.

oldum olası çok fazla şiveli konuşan biri değilim, aydın yöresel olarak şiveli konuşmaya çok müsait bir memleket, çk şiveli konuşmasam da cümle içerisinde yaptığım vurgulardan bile egeli olduğumu anlarlardı. Aradan geçen 9 yıl sonra artık bu vurgularda kalmadı diyebilirim

işte ne zaman telefonla evi arasa, annemle ya da ananemle konuşsam o eski şivem birden ortaya çıkıveriyor, hiç farkında olmadan gariler, yapıveedimler havada uçuşmaya başlıyor. telefonu kapattıktan sonra beni daha önce evle konuşurken görmüş kişiler varsa, bana bir uzaylı gibi bakmaya başlıyorlar, sanki farklı bir dil konuştuğumu sanıyorlar.



şivemi çok seviyorum aslında (yazar burda evine sesleniyor) ancak ne kadar düzeltirsem düzelteyim, ne zamanki kendi şivemden biriyle konuşayım hortlayıveriyor işte