içinde alçı geçmeyen çocukluk

bu sabah tuvalette uykusuz okurken bir şey farkettim.

ben hayatım boyunca hiç kolumu kırmamışım lan, ya da ayağımı

bu yüzden hiç okula alçı ile gitmemişim, hiç alçımın üzerine imza atmamışlar, sınıftakileri başımda toplayıp, nasıl kırdığımı veya nasıl alçıya alındığını anlatmamışım.

aralarda "olm çok kaşınıyo ama alçı var işte" deyip gözlerimi yere devirerekten hüzünlü bakışlar atamamışım.

içimde kalmış resmen, bu saatte sonra kırsam da başımda toplancak öğrenci bulamıycam, hem bu yaştan sonra üzerinde kırmızı ya da mor kalemle "geçmiş olsun arkadaşım" yazan bir kolla gezemem ben.